www.terrascope.co.uk
(...)Quite where he finds the time I don't know (cloning may be a possibility) but as well as spreading psychedelic joy with bits of gong, energising AMT and all the other stuff, Kawabata Makoto has found time to play in the strange yet awesome trio Seikazoku, whose live album is an astonishing showcase of musical virtuosity, that makes you wonder how three people could create such auditory hallucinations without some kind of supernatural help. As well as showing great skill on guitar, drums, piano, bass, violin, etc, the thing that really stands out is the way the three voices are blended as instrument, chanting, wailing, screaming and thoroughly enjoying themselves at the centre of the maelstrom. Ranging from typical, if there is such a thing, AMT noise works, through to almost sacred chants, percussive and vocal-led craziness, and all points in-between This is yet another essential purchase in the Acidmother canon, and alongside the other two albums here represent one of the finest collections of live music you will ever have the pleasure of hearing. Proof indeed, if you need any, that great music is alive and well, long may it continue. (Simon Lewis)

www.aquariusrecords.org
Japanophile AQ-customers may already be familiar with Seikazoku, or at least with work of the three individual musicians that make up this band: Tatsuya Yoshida (Ruins, Korekyojin, Koenji-hyakkei, Akaten, etc.), Kawabata Makoto (Acid Mothers Temple this, Acid Mothers Temple that, etc.), and Tsuyama Atsushi (Omoide Hatoba, Akaten, Acid Mothers Temple, Zoffy, etc.)! So you'll expect what you get here, psych-drone-freakout weirdness improvised on a multitude of instruments, live in Japan like it says. Some of the 13 tracks on this disc are drifting, mellow krauty jams with hippie hand-percussion, electronics, and fake throat-singing (courtesy of goofy vocal specialist Tsuyama we think, though we know Yoshida is capable of some fairly over-the-top vocals as well). But then there's also the other side of the Seikazoku coin: spazzy jazzy manic meltdowns at greater volume and velocity. It's all got a bit of an indulgent ADD vibe, and might be an easier listen if they stuck to one mood (if not the other). We'd say the primitive bliss of the mellower tracks would be the way to go. But there is indeed a lot of crazed chaos here, so those of you who share their silly, hairy mania should dig the whole set.

ARTE
W ostatnich latach odwiedzała nasz kraj grupa muzyków japońskich, którzy występowali na koncertach pod nazwą Japanese New Music Festival, tworząc kilka różnych formacji (m.in. Ruins, Acid Mothers Temple), raz w duecie, raz w trio. Byli to: perkusista Tatsuya Yoshida, basista Atsushi Tsuyama i gitarzysta Makoto Kawabata. Seikazoku to jedna z takich konstelacji, założona w 1996 r.

Yoshida, improwizator rockowy i jazzowy, grał z Pattonem, Zornem, Satoko Fujii. Jest czołowym twórcą japońskiej muzyki improwizowanej. Imponuje muzyczną intuicją i rozległością inspiracji. Znamy go choćby z płyty z Kazuhisą Uschihashi.

Płyta jest zapisem koncertu nagranego w Japonii. Początek przypomina muzykę grupy Shakti. Za chwilę słychać śpiewy jakby-etniczne, wokalne improwizacje, które przechodzą w szaloną solówkę na gitarze smyczkiem. Perkusista gra dość skomplikowane rytmy quasi-jazzowe. Bas wędruje krętymi ścieżkami. Takie są pierwsze trzy utwory. W kolejnym pojawia się flet z ostrymi trylami, deklamacja, a fortepian kładzie szerokie plamy, to znów punktuje. Ponownie głosy, dzikie okrzyki, zmiana temp i brzmień. Wszystko to szalone, zakręcone, czasem żartobliwe, czasem metafizyczne. Raz rockowe (regularny bas i perkusja), to znów nieokiełznane i nie do określenia. Przejścia od utworu do utworu następują płynnie, żaden nie pozostaje długo w jednej konwencji.

Najbardziej podoba mi się druga część płyty, jest bardziej wyrównana stylistycznie w kierunku rocka, co nie znaczy, że nie pojawią się znów nawiązania do muzyki hinduskiej. Muzycy rozkręcają się, są jednak coraz bardziej przewidywalni, coraz mniej różnorodni. Na płycie dominuje gitara elektryczna Kawabaty, ona nadaje charakter całości. Koncert z temperamentem, ale nie na każdą wrażliwość. Można odetchnąć od prostoty "zwykłego" rocka, ale zarazem nie popada się w dramatyczną powagę awangardowej komplikacji.

Yoshida, Tsuyama i Kawabata grają też razem na innej nowej płycie z grupą o nazwie Acid Mothers Gong. Obie wydała polska wytwórnia VIVO RECORDS.

Grzegorz Filip